|
Medycyna
Przydatność zmodyfikowanego testu Conconiego do wyznaczania progu beztlenowego
Wstęp
Procesy tlenowe odgrywają znaczącą rolę we wszystkich olimpijskich
konkurencjach kajakowych. Dlatego też w treningu kajakarzy w dużej mierze
dąży się do podniesienia potencjału tlenowego mięśni i poprawy funkcjonowania
układów krążenia i oddechowego. Opracowano wiele metod oceny wydolności
tlenowej, jednak wymagają one pobierania krwi lub posiadania skomplikowanej
aparatury pomiarowej. Sprawia to, że ich dostępność jest dla większości
zawodników wciąż ograniczona. Alternatywą dla tych metod może być prosta
próba wysiłkowa oparta na analizie zmian częstości skurczów serca (HR)
w stopniowanym wysiłku, znana jako test Conconiego. Już dawno zauważono,
że zmiany HR w funkcji mocy lub prędkości, czyli ogólnie biorąc intensywności
wysiłku, mają przebieg sigmoidalny (tzn. przypominający literę S). Można
w nim wyróżnić trzy fazy: 1) pierwsza faza wolnego przyrostu, 2) liniowa
faza szybkiego przyrostu i 3) druga faza wolnego przyrostu (ryc. 1).
Conocni i wsp. wykazali, że intensywność, przy której kończy się druga,
a zaczyna trzecia faza, tzw. deflection point (DP) odpowiada
intensywności progowej, wyznaczanej na podstawie stężenia mleczanu we
krwi. W ten sposób istnieje możliwość nieinwazyjnego określania progu
beztlenowego, który jest nie tylko kryterium adaptacji do wysiłków tlenowych,
ale również dostarcza ważnych informacji dla indywidualnego doboru intensywności
treningu. Ta niebywale atrakcyjna metoda musiała, rzecz jasna, wzbudzić
zainteresowanie wielu badaczy, którzy testowali jej trafność i powtarzalność.
Wielu z nich nie potwierdziło jednak istnienia zależności opisywanej
przez Conconiego i wsp. twierdząc nawet, że DP jest jedynie artefaktem.
Być może przyczyn niepowodzeń w zastosowaniu omawianej metody należy
doszukiwać się w tym, że badacze ci, co prawda, stosowali wysiłki stopniowane,
ale były one wykonywane w stałym tempie, a jak wiadomo, tak u człowieka,
jak i u zwierząt, zwiększenie prędkości lokomocyjnej związane jest ze
zwiększeniem frekwencji ruchów. Ponadto, jak wykazywali inni badacze,
istnieje okresowa synchronizacja pomiędzy rytmem wykonywania pracy,
a HR i rytmem oddechowym. Pozwala to przypuszczać, że zmiany przebiegu
zależności moc/HR mogą być związane ze zmianami rytmu wykonywania pracy.
Dla weryfikacji tej hipotezy przeprowadzono badania, które miały na
celu analizę przebiegów wzajemnych zależności pomiędzy mocą (PO), HR
i tempem wiosłowania (SR) w stopniowanym wysiłku na ergometrze kajakowym.
Dodatkowym celem było ustalenie, czy intensywność wyznaczana w oparciu
o powyższe zależności odpowiada intensywności odnoszącej się do progu
beztlenowego.
Ryc. 1. Zależność pomiędzy rozwijaną mocą a częstością
skurczów serca w stopniowanym wysiłku. 1) pierwsza faza
wolnego przyrostu, 2) liniowa faza szybkiego przyrostu i
3) druga faza wolnego przyrostu.
Badani i metody
W badaniach wzięło dobrowolny udział 12 kajakarzy z WTW, Spójni
Warszawa i Toba Canoe & Kayak Club, Winnipeg. Ich wiek, wysokość i masa
ciała oraz staż zawodniczy wynosiły odpowiednio: 21± 3 lat, 183± 5 cm,
84.6± 4.5 kg, 8± 2 lata. W ciągu 5-8 dni, każdy z zawodników uczestniczył,
w kolejności losowej, w czterech sesja badawczych (A-D), podczas których
wykonywał wysiłki na hamowanym powietrzem ergometrze kajakowym - K1
ERGO. Każdy z badanych był zaznajomiony z techniką wiosłowania na tym
ergometrze.
Sesja A Stopniowany test do odmowy, w którym 3-min wysiłki
oddzielone były 30-s przerwami. W przerwach tych pobierano krew włośniczkową
dla oznaczenia stężenia mleczanu (LA). W pierwszym wysiłku, zadana moc
wynosiła 0.5 W·kg-1, a w kolejnych była zwiększana o 0.25
W·kg-1. W oparciu o zmodyfikowaną metodę Dmax oraz w odniesieniu
do stałej wartości 4 mmol·l-1 LA (AT4), wyznaczano próg beztlenowy.
Sesja B Zmodyfikowany test Conconiego (CT) poprzedzony 15
min rozgrzewką, podczas której HR utrzymywano na poziomie 110-130 sk/min.
Test rozpoczynano od mocy 0.5 W·kg-1 i co minutę zwiększano
o 0.125 W·kg-1. Punkt odchylenia (DP) ustalano w przebiegach
następujących zależności: moc/częstość skurczów serca (PO/HR), moc/tempo
wiosłowania (PO/SR) i tempo wiosłowania/częstość skurczów serca (SR/HR)
(ryc.2). Po dwuipółgodzinnej przerwie badani wykonywali 2-min wysiłek,
w którym mieli za zadanie wykonać możliwie największą ilość pracy (tzw.
wysiłek all-out). Wysiłek ten był poprzedzony był 10-min, indywidualną
rozgrzewką.
Sesja C Trzydziestominutowy wysiłek (PET), wykonywany z intensywnością
odpowiadającą mocy rozwijanej przy DP. W przypadku liniowego przebiegu
zależności PO/HR, moc dla PET wyznaczano z zależności PO/SR i SR/HR.
Wysiłek poprzedzała 5-min rozgrzewka z intensywnością stanowiącą ok.
50% mocy przewidzianej w teście. Przed wysiłkiem oraz w 30-s przerwach
bezpośrednio po 10, 20, a także po 30 min pracy - pobierano krew włośniczkową
dla oznaczenia LA. Jako kryterium maksymalnej równowagi mleczanowej
(MLSS) przyjęto przyrost LA mniejszy niż 0.5 mmol·l-1 w ostatnich 10
min testu. Po 2 godzinach i 30 minutach od zakończenia PET, badani wykonywali
10-min wysiłek all-out, który poprzedzony był 5-min rozgrzewką.
Sesja D Dwudziestominutowy wysiłek all-out, poprzedzony 5-min
rozgrzewką.
W oparciu o 2-, 10- i 20-min wysiłki all-out, wykonywane w sesjach
B, C i D, wyznaczano moc krytyczną (CP), która, tak jak próg beztlenowy,
jest powszechnie uznawanym wskaˇnikiem zdolności do wysiłków tlenowych.
We wszystkich testach PO i SR rejestrowano za pomocą oprogramowania
będącego standardowym wyposażeniem ergometru, natomiast HR za pomocą
urządzeń Vantage NV, Polar Electro. SR było dowolnie i spontanicznie
dobierane przez samych zawodników, którzy nie byli świadomi znaczenia
tej zmiennej w prowadzonym eksperymencie.
Testy rozpoczynano zawsze o tej samej godzinie (w porze przedpołudniowej),
jednak nie wcześniej niż po 2 godzinach po lekkim śniadaniu. Temperaturę
i wilgotność powietrza w laboratorium utrzymywano w możliwie stałym
zakresie tj. odpowiednio 19-23°C i 30-40%. W przerwach pomiędzy testami
zapewniano badanym stosowne uzupełnienie płynów.
|
Ryc. 2. Zasady wyznaczania progu beztlenowego w teście Conconiego
na ergometrze kajakarskim.
W arkuszu MS Excel należy utworzyć wykresy xy dla trzech
zależności moc/HR, moc/tempo wiosłowania i tempo wiosłowania/
HR, używając do tego uśrednionych wartości z każdej minuty testu.
|
|
Na wykresie moc/HR należy odszukać liniową fazę badanej
zależności i zaznaczyć ją linią prostą. Następnie znaleˇć punkt
odchylenia (DP), tj. punkt, od którego następuje zwolnienie
przyrostu HR i odczytaj odpowiadające mu wartości mocy i HR.
Punkt ten zaznaczony jest tu wypełnieniem. |
|
Na następnych wykresach należy odszukać punkty łączące dwa
segmenty badanych zależności i odczytać odpowiadające im wartości..
Na koniec należy porównać uzyskane wartości.
|
Wyniki badań
Moc, HR i SR odnoszące się do DP, a także etapy (czasy) występowania
załamań w zależnościach PO/HR, PO/SR i SR/HR przedstawiono w Tabeli
1. Brak możliwości ustalenia punku załamania w przebiegu zależności
PO/HR stwierdzono u dwóch zawodników (nr 2 i 6), natomiast w zależności
PO/SR u jednego (nr 9). W przeciwieństwie do tego, u wszystkich badanych
zaobserwowano DP w zależności SR/HR. U zawodnika nr 7 wszystkie trzy
zależności wykazywały odwrotny przebieg do tego, jaki był obserwowany
u pozostałych. Czasy występowania DP w wymienionych zależnościach nie
różniły się istotnie między sobą. Było to obserwowane zarówno wówczas,
gdy do analizy włączano tylko wyniki tych zawodników, u których DP występował
we wszystkich trzech zależnościach, jak również, gdy brakujące dane
zastępowano indywidualnymi średnimi, obliczanymi jako przeciętny czas
występowania DP dwóch innych zależnościach.
Tabela 1
Moc (PO [W]), częstość skurczów serca (HR [sk·min-1]) i
tempo wiosłowania (SR [p·min-1]) przy punktach załamania (DP) oraz etapy
(czasy) testu, przy których obserwowano DP w przebiegach badanych zależności
.
Nr badanego |
PO/HR |
etap/czas
(min) |
PO/SR |
etap/czas
(min) |
SR/HR |
etap/czas
(min) |
1 |
160/151 |
13 |
169/87 |
14 |
87/154 |
14 |
2 |
- |
- |
109/64 |
12 |
64/181 |
12 |
3 |
153/180 |
12 |
147/73 |
11 |
73/175 |
11 |
4 |
196/153 |
17 |
196/81 |
17 |
79/150 |
16 |
5 |
119/171 |
10 |
132/65 |
11 |
63/171 |
10 |
6 |
- |
- |
120/73 |
12 |
73/157 |
12 |
7 |
149/174 |
13 |
149/87 |
13 |
87/174 |
13 |
8 |
138/155 |
11 |
138/74 |
11 |
74/155 |
11 |
9 |
116/140 |
9 |
- |
- |
81/140 |
10 |
10 |
98/152 |
9 |
111/74 |
10 |
74/158 |
10 |
11 |
133/180 |
11 |
142/73 |
12 |
73/183 |
12 |
12 |
131/181 |
13 |
131/79 |
13 |
79/181 |
13 |
(średnia± SD) |
|
12.1± 2.3 |
|
12.4± 2.1 |
|
12.2± 2.0 |
(a) n=9 |
Różnice nieistotne statystycznie |
(średnia± SD) |
|
11.8± 2.2 |
|
12.1± 2.0 |
|
12.0± 1.8 |
(b) n=12 |
Różnice nieistotne statystycznie |
(a) tylko pełne dane, (b) brakujące dane zastąpione średnimi
Zmiany LA i średnie PO w kolejnych etapach PET przedstawiono, na
ryc. 3. Nie stwierdzono istotnego zróżnicowania PO w kolejnych fazach
testu, która też nie różniła się od wartości zadanej. Intensywność PET,
wyznaczana u zawodników nr 2 i 6 na podstawie zależności PO/SR i SR/HR,
w podobnym stopniu jak u pozostałych osób przewyższała intensywności
przy MLSS.
Ryc. 3. Zmiany stężenia mleczanu w 30-min teście wykonywanym z mocą
progową wyznaczaną w CT. Grubą linią zaznaczono wyniki zawodników, u
których moc progową wyznaczano na podstawie zależności PO/SR i SR/HR.
Moc krytyczną oraz moc odnoszącą się do Dmax, AT4 i DP przedstawiono
w Tabeli 2. Różnice pomiędzy średnimi nie były istotne statystycznie.
Tabela 2
Moc krytyczna (CP [W]) i moc progowa (PO [W]) wyznaczana
za pomocą metod opartych na analizie stężenia mleczanu we krwi (Dmax,
AT4) oraz moc progowa, wyznaczana w zmodyfikowanym teście Conconiego
(CT).
Nr badanego |
CP |
PODmax |
POAT4 |
POCT |
1 |
150 |
147 |
171 |
160 |
2 |
116 |
109 |
98 |
109 |
3 |
138 |
145 |
150 |
153 |
4 |
199 |
198 |
199 |
196 |
5 |
125 |
113 |
110 |
119 |
6 |
108 |
123 |
126 |
120 |
7 |
139 |
136 |
145 |
149 |
8 |
126 |
135 |
148 |
138 |
9 |
119 |
128 |
117 |
116 |
10 |
119 |
123 |
107 |
98 |
11 |
139 |
139 |
150 |
133 |
12 |
116 |
135 |
136 |
131 |
średnia |
133 |
136 |
138 |
135 |
± SD |
24 |
23 |
29 |
27 |
|
Różnice nieistotne statystycznie |
Chociaż średnie różnice w mocy progowej wyznaczanej różnymi metodami
były stosunkowo niewielkie (od 0.8 do -5.4 W), to jednak w pojedynczych
przypadkach przekraczały 20 W (Tabela 3). Niemniej jednak metoda oparta
na analizie DP wykazywała zgodność z innymi metodami (trzy górne wiersze),
która była porównywalna do tej, jaka istniała w obrębie tychże metod
(trzy dolne wiersze).
Tabela 3
Średnie różnice oraz górne i dolne przedziały zgodności
pomiędzy porównywanymi metodami wyznaczania mocy progowej. W nawiasach
zamieszczono wartości procentowe.
|
średnie różnice |
górne granice |
dolne granice |
AT4-CT |
3,0 (1,9) |
19,7 (15,2) |
-11,4 (-13,7) |
Dmax-CT |
0,8 (1,1) |
21,8 (18,3) |
-20,3 (-16,1) |
CP-CT |
-2,4 (-1,4) |
20,3 (17,2) |
-25,1 (-20,1) |
AT4-Dmax |
2,2 (0,8) |
24,8 (17,8) |
-20,3 (-16,2) |
CP-AT4 |
-5,4 (-3,3) |
23,5 (19,8) |
-34,3 (26,5) |
CP-Dmax |
-3,2 (-2,5) |
14,8 (12,2) |
-21,1 (-17,2) |
Dyskusja
Najważniejsze, co udało się ustalić w tych badaniach, jest, że w
stopniowanym wysiłku na ergometrze kajakowym, wykonywanym w dowolnym
SR, obserwuje się nie tylko załamanie w przebiegu zależności PO/HR,
ale też, równolegle występujące z nim, załamania w przebiegach zależności
PO/SR i SR/HR. W zależności SR/HR, DP występował u wszystkich zawodników,
co wydaje się potwierdzać hipotezę, że DP jest, przynajmniej częściowo,
związany ze zmianami rytmu wykonywania pracy.
Zwiększanie intensywności wysiłku związane było z przyrostem tempa wiosłowania.
Jednak u większości zawodników stwierdzono, że powyżej pewnych wartości
mocy, zależność ta przybierała bardziej stromy przebieg. Być może większy
od spodziewanego przyrost SR jest reakcją na zmęczenie i obniżenie możliwości
rozwijania siły w pojedynczym pociągnięciu (SF). Utrzymywanie zadanej
mocy, poprzez zwiększenie SR (i obniżenie SF), prowadzi do minimalizacji
rekrutacji szybko męczących się włókien typu II i zwiększa przepływ
krwi przez mięśnie, a tym samym chroni organizm przed wyczerpaniem.
Jednak z drugiej strony, może być to związane z większym przyrostem
stężenia potasu we krwi, który, jak się postuluje, może odpowiadać za
występowanie załamania w przebiegu zależności PO/HR. Odmienna reakcja
układu krążenia, jaką obserwowano u zawodnika nr 7, była wcześniej opisywana
przez innych autorów. Warte zauważenia jest jednak to, że odwrotny przebieg
wykazywały u niego także inne zależności (PO/SR i SR/HR), a mimo to,
wszystkie trzy DP wystąpiły na tych samych etapach testu. Mogłoby to
stanowić dodatkowe potwierdzenie naszych przypuszczeń, dotyczących wpływu
SR na HR w stopniowanych wysiłkach. Należy jednak pamiętać, że inni
autorzy obserwowali DP także w testach, w których zakładano stałe tempo
wykonywania pracy i stąd fizjologiczne podłoże tego zjawiska pozostaje
wciąż niewyjaśnione.
Chociaż intensywność PET przewyższała intensywność, przy której osiągany
jest stan maksymalnej równowagi mleczanowej (przyrost LA w ostatnich
10 min wysiłku < 0.5 mmol·l-1), to jednak wszyscy kajakarze
byli w stanie ukończyć cały wysiłek. Odmienne wyniki uzyskali belgijscy
badacze, którzy wcześniej podobny eksperyment przeprowadzili u wioślarzy.
Zaledwie czterech, spośród dziesięciu zawodników, było w stanie wykonać
cały, 30-min test, przy czym u tylko jednego z nich obserwowano stały
poziom LA. W innych badaniach na ośmiu wysokiej klasy zawodnikach w
sportach niepełnosprawnych (PP) oraz na ośmiu aktywnych fizycznie studentach
(NH), weryfikowano moc progową, wyznaczaną w teście Conconiego na hamowanym
elektrycznie ergometrze ręcznym. Sześciu PP i pięciu NH musiało przerwać
test przed jego zakończeniem. U pozostałych zawodników, dynamika LA
wskazywała na to, że MLSS została przekroczona. Powysiłkowe stężenia
tego metabolitu sięgały od ok. 6.5 do ok. 10 mmol·l-1 i były
nawet wyższe od tych, jakie w naszych badaniach zanotowano u kajakarzy
po zakończeniu całego PET (5.3 - 9.1 mmol·l-1). Ocena tych
wyników, powinna jednak uwzględniać fakt, że wysiłki wykonywane kończynami
górnymi są w większym stopniu oparte na metabolizmie węglowodanów i
dlatego prowadzą do większego uwalniania LA niż wysiłki o takiej samej
intensywności względnej (%VO2max), wykonywane kończynami dolnymi. Ponadto,
jak wynika z badań przeprowadzonych przez różnych autorów MLSS w wysiłkach
kończyn górnych może występować przy znacznie wyższych stężeniach mleczanu,
sięgając nawet 6-7 mmol·l-1. Biorąc pod uwagę, że przyrost
LA w ostatnich 10 min PET wynosił u kajakarzy średnio 0.9± 0.3 mmol·l-1,
można przyjąć, że moc wyznaczana w zmodyfikowanym teście Conconiego,
była wyższa od mocy przy MLSS, (która uważana jest za najpewniejsze
kryterium progu beztlenowego) tylko w umiarkowanym stopniu.
Brak istotnych różnic pomiędzy mocą przy DP a mocą krytyczną i mocą
przy Dmax i 4 mmol·l-1 mogłaby sugerować, że przy ocenie zdolności do
wysiłków tlenowych nie ma znaczenia, którą z metod się wykorzystuje.
Z drugiej strony, granice zgodności pomiędzy metodami sięgają ok. 20
W i dlatego nie powinno się ich stosować zamiennie.
Odrębną kwestią pozostaje jednak, czy w obrębie tych powszechnie akceptowanych
metod uzyskiwane są zbieżne ze sobą wyniki. Relacje pomiędzy MLSS, AT4,
CP i Dmax opisywane były przez różnych autorów. I tak na przykład spośród
dziesięciu wioślarzy wykonujących wysiłek z mocą odpowiadającą AT4,
czterech, ze względu na silne zmęczenie, musiało przerwać test przed
jego zakończeniem, a względna równowaga stężenia mleczanu widoczna była
u pięciu. W innych badaniach moc krytyczna była wyższa niż moc przy
AT4 i moc przy MLSS, ale w jeszcze innych wykazywała zbieżność z MLSS.
Podobnie z resztą jak Dmax z MLSS.
Chociaż w naszych badaniach różnice pomiędzy mocą progową wyznaczaną
w zmodyfikowanym teście Conconiego, a mocą krytyczną i mocą progową,
wyznaczaną w oparciu o stężenia LA, sięgały w indywidualnych przypadkach
20 W, to jednak różnice te były porównywalne do tych, jakie występowały
pomiędzy tymi trzema, powszechnie uznawanymi metodami.
Uzyskane wyniki mogą potwierdzać hipotezę mówiącą o tym, że zmiany w
przebiegu zależności pomiędzy intensywnością wysiłku a HR, obserwowane
w teście Conconiego jako punkt odchylenia, są związane ze spontanicznymi
zmianami rytmu wykonywania pracy. Brak istotnego zróżnicowania pomiędzy
czasami występowania DP w zależnościach PO/HR, PO/SR i SR/HR pozwala
na łatwe i nieinwazyjne wyznaczenie AT nawet wówczas, gdy klasyczna
zależność PO/HR wykazuje całkowicie liniowy przebieg. Moc wyznaczana
za pomocą przedstawionej metody jest nieco wyższa od mocy odnoszącej
się do MLSS, ale może być utrzymywana, co najmniej przez 30 min. Trafność
wyznaczania progu beztlenowego w oparciu o analizę trzech DP w stopniowanym
wysiłku wydaje się być porównywalna do tej, jaką uzyskuje się przy wykorzystaniu
AT4, Dmax i CP.
Piśmiennictwo u autorów.
Uwagi praktyczne
Proponowany test, dzięki swej prostocie, może być z powodzeniem
przeprowadzany nawet przez samych trenerów. Dowodem na to są wyniki
zebrane podczas dotychczasowych badań, wykonanych u kajakarzy juniorów,
juniorek i seniorek. Test ten ma być włączony do Związkowego systemu
kontroli rozwoju sportowego kajakarzy, którego funkcjonowanie jest uzależnione,
między innymi, od wprowadzenia wystandaryzowanych procedur badawczych.
Umożliwią one porównywanie wyników niezależnie od miejsca testowania
zawodników.
Podziękowanie
Uprzejmie dziękujemy wszystkim zawodnikom uczestniczącym w badaniach
za ich życzliwość i entuzjazm.
D. Sitkowski i J. Starczewska-Czapowska*
*Instytut Sportu w Warszawie, Zakład Fizjologii
DODATEK
Procedura wykonania testu Conconiego
Każdy zawodnik powinien posiadać aktualne badania lekarskie, stwierdzające
zdolność do uprawiania kajakarstwa.
- Objaśnienie zawodnikom celu badań i procedury testu
- Dane zawodnika:
- Imię i nazwisko
- Data urodzenia
- Masa ciała
- Wysokość ciała
- Klub sportowy (+ew. SMS)
- Staż zawodniczy
- Rozgrzewka
Gimnastyka i 10-15 lekkiej rozgrzewki na ergometrze (HR ok.
110-130 sk/min).
- Przygotowanie sprzętu
Rejestrator HR (Polar): zmoczyć elektrody wodą, założyć pasek
i zaciągnąć go, aby zabezpieczyć przed zsuwaniem się podczas testu,
na rejestratorze sprawdzić, czy transmisja danych przebiega bez
zakłóceń (dla pewności można jeden rejestrator założyć zawodnikowi
na rękę, a drugi przyczepić na plecach tak, aby badający mógł obserwować
zapis).
Ergometr (Dansprint): włączyć komputer (zgodne z instrukcją), wpisać
wymagane dane, ustawić przysłonę obciążnika, czas wysiłku ustawić
na 1500 sekund, ustawić odległość siedzenia od podnóżka, wypróbować
czy zawodnik jest właściwie usadowiony.
- Rozpoczęcie testu
Przed rozpoczęciem testu określić obciążenia, które badany ma
utrzymywać podczas jego trwania. Rozpocząć od 0.5 W× kg-1,
a następnie zwiększać moc o 0.125 W× kg-1 (u kajakarzy),
0.100 W× kg-1 (u kajakarek), lub o 0.075 W× kg-1
(u kanadyjkarzy).
Następnie włączyć rejestrację HR, ustawić zawodnika w pozycji startowej
i wraz z pierwszym przeciągnięciem wiosłem wcisnąć czerwony przyciski
RST, znajdujący się na wyświetlaczu ergometru. W czasie, gdy jeden
zawodnik wykonuje test, drugi może się rozgrzewać.
- Przebieg testu
W początkowej fazie testu często informować zawodnika o dokładności
utrzymywania przez niego zadanej mocy, przypominać też, aby tempo
wiosłowania było jak najbardziej spontaniczne, kontrolować czas
i przy każdym nowym stopniu podawać, jaka moc powinna być aktualnie
rozwijana. W końcowej fazie testu zachęcać zawodnika do możliwie
długiego kontynuowania wysiłku. Test zakończyć (wciskając RST, najlepiej
w pełnej minucie danego obciążenia), gdy zawodnik nie będzie w stanie
utrzymywać zadanej mocy.
- Archiwacja danych
Zebrane dane (HR i mechanika wiosłowania wraz z danymi osobowymi)
zapisać na komputerze i zrobić kopie zapasowe, a następnie wyznaczyć
próg (zgodnie z podaną instrukcją).
|
|